Przydarzyło
mi się coś ostatnio. W sumie głupia sprawa, ale jakoś tak mnie
dotknęła. Mimo iż nie było w mojej intencji uczynienia zła, różne osoby
zinterpretowały moje zachowanie po swojemu.
Trochę mnie to zabolało, bo wyszłam na kogoś kim nie jestem.
No i wpadła mi w ręce – oczywiście dzięki netowi – ta oto historyjka.
Dzielę się nią, bo jest w niej samo sedno sytuacji, w której się znalazłam.
Oto ona:
W spiekocie dnia pewien mężczyzna przemierzał wraz ze swoim synem ulice miasta
Keszan. Syn prowadził osła, na którym jechał ojciec.
„Biedny chłopiec"- powiedział jeden z przechodniów – „Ledwie może nadążyć.
To niebywałe, że możesz patrzeć, jak twoje dziecko tak się meczy."
Ojciec wziął sobie tę uwagę do serca. Za najbliższym rogiem zsiadł z osła i
posadził na nim chłopca. Wkrótce jednak inny przechodzień wykrzyknął:
„Co za wstyd! Brzdąc siedzi sobie wygodnie jak sułtan, a jego ojciec musi
dreptać obok."
Słowa te bardzo chłopca poruszyły, wiec poprosił ojca, aby usiadł za nim. Nie
ujechali jednak daleko, gdy zbeształa ich jakaś zawoalowana kobieta:
„Czy ktoś widział coś podobnego? Co za okrucieństwo wobec zwierząt! Ten nicpoń
i jego synalek myślą pewnie, ze siedzą sobie na latającym dywanie. Biedne
stworzenie ugina się prawie do ziemi i ledwie powłóczy nogami."
Obaj jeźdźcy bez słowa zeszli z osła i dalej szli pieszo. Po kilku chwilach
jakiś mężczyzna zaczął się z nich wyśmiewać:
„A to dopiero! Nie widziałem jeszcze takiej głupoty. Po co wam to zwierzę,
skoro wcale z niego nie korzystacie, zdzierając sobie nogi na tych zakurzonych
drogach?"
Ojciec podał osłu garść siana, po czym zwrócił się do syna:
„Niezależnie od tego, co byśmy uczynili, zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie
miał coś przeciwko temu. Musimy więc sami decydować o tym, co jest dla nas
najlepsze."
Kiedy czytałam końcówkę roześmiałam się w głos.
Nabrałam dystansu do siebie, ludzi i całej tej sytuacji.
Czyż życie nie jest piękne? :-)
Ps. Zapomniałam dodać – nie da się dogodzić wszystkim.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz